Największym darem Ducha Świętego jest miłość. Ta miłość ożywia to, co otrzymaliśmy w czasie naszego chrztu i bierzmowania, odradza całe nasze życie. Każdy potrzebuje tego odrodzenia. Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym wiedzą o tym najlepiej choć kładą często większy akcent na same charyzmaty zamiast przesunąć swoje duchowe pragnienia na przeżycie Miłości Bożej. Tym wydarzeniem jest wylanie Ducha Świętego nazywane chrztem w Duchu. Podczas tego chrztu chrześcijanie otrzymują dar mówienia językami, chociaż według katolików, sam chrzest w Duchu Świętym jest ważny jako taki i wcale nie musi mu towarzyszyć znak glosolalii. Chrzest w Duchu Świętym jest nadprzyrodzonym napełnieniem i w nadprzyrodzony sposób wypływa z nas. To jest wiara, ale i doświadczenie.

W 1 Kor 12,13 Paweł mówi: „Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem”. Wiąże się to bezpośrednio ze słowami Jezusa w J 7, 37-39: „W ostatnim zaś, uroczystym dniu święta, Jezus stojąc zawołał donośnym głosem: «Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza». A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego; Duch bowiem jeszcze nie był ‹dany›, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony”. Jezus w tym fragmencie mówi o darze Ducha Świętego, łącząc Jego przyjęcie z czynnością picia. Jeśli ktoś pragnie – jeśli ktoś tęskni z głębi serca – niech do Mnie przyjdzie i pije, to znaczy niech przyjmie do swojego wnętrza. Po czym następuje wspaniały cud: z osoby, która była spragniona, wypływają rzeki żywej wody. Osoba, która nawet nie była samowystarczalna, przeradza się w źródło zaspokojenia potrzeb wielu ludzi. Taki jest właśnie cel chrztu w Duchu Świętym. Chrzest ten nie jest chrztem z wody, lecz pochodzi z Ducha Świętego, który zstępuje na wierzącego z góry od Boga, spowijając go niebiańską atmosferą.

W Dz 19, 5-6 czytamy: „Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali”. Podobne obrazy można znaleźć w innych miejscach Pisma, nie wyczerpujemy przecież wszystkich odnoszących się do tego tematu wersów. Zależało mi tylko na tym, aby umotywować ten aspekt jako pierwszoplanowy w przeżyciu chrztu w Duchu Świętym. Nadprzyrodzone zstąpienie Ducha Świętego na wierzącego poprzez zanurzenie go nie w wodzie lecz w chwale Bożej obecności.

Następstwem otrzymania chrztu w Duchu Świętym jest służba (gr. diakonia). Przejawia się ona w następujących formach: